Ik had dus een aantal maanden (in maart) geleden bedacht dat ik Tough Dog wel zou kunnen. Ik zal eerst uitleggen wat Tough Dog eigelijk is.

Het is een uitdaging van 6 keer een uur fysiek bezig zijn. En daarmee bedoel ik dus 6 uur afzien met maximaal 10 minuten pauze tussen de activiteiten, die de namen Tough Dog, Fight Dog, Viking Dog, Survival Dog, Iron Dog en Tough Dog 2.0 hebben. Met het volledige inschrijfgeld steun je de stichting Hulphond en dan vooral de honden voor mensen die PTSS hebben.

Het begon al met de inschrijving. Toen ik vermelde dat ik met team Hangar 17 mee zou doen was het antwoord: Prima, dan lijd je niet alleen. Misschien had ik me toen al moeten bedenken.

Maar goed, in de periode tussen maart en 21 augustus twee keer veel last gehad van mijn rug, twee keer flink aan de morfine geweest, waarvan de laatste keer slechts 5/6 weken voor de beruchte datum. En ik zou een week ervoor terugkomen van vakantie. Toch maar doorgezet, zo veel mogelijk geprobeerd tijdens de vakantie een beetje fit te worden.

Toen was het 21 augustus. Gelukkig had mijn lieve mudbuddy en allround sportmaatje Jessica zich ook ingeschreven en had ik ook Team Hangar 17 naast me. Aurelie, Linda, Tjebbe, Koen, Dietmar, Jelle, Wouter en Sebastiaan.

Omdat Max zich als vrijwilliger had opgegeven waren we al om 7:45u bij Outdoor Valley in Bergschenhoek. Tijd om definitieve kledingkeuze te maken (lange broek, korte broek?), compressiekousen aan te worstelen en te wachten tot het tijd was om te melden voor het evenement. Oh, was ik vergeten te vertellen dat op het moment dat we binnen liepen Jim gelijk riep: “Kijk, dit zij de dames die een sterretje achter hun naam hebben, die niet zo goed kunnen luisteren”. Slik…… Okee, dat was nog niet zo heel erg, maar het feit dat er dus een aantal instructeurs gelijk beginnen te knikken, van oh, zijn dat ze nou, was minder leuk.

Tijd om te melden. Door de regen van tent naar hut, en weer terug naar de tent met een wit shirt met een nummer op de rug. In mijn geval nummer 7.

Daarna was het tijd voor de warming-up. Die begon met 22 push-ups, net als de 22 dagen, 22 push-up challenge voor awareness voor PTSS. Verder werd er gevraagd wie er jarig was, en Frouke was bijna jarig en werd 36, dus 36 burpees om op te warmen. Daarna was het tijd voor het eerste onderdeel.

We begonnen met Fight Dog. Eerst met de groep naar de “ring” rennen. Onderweg vast wat oefeningen, als tegen elkaars handen boksen en tussen twee rijen doorrennen terwijl je uit evenwicht wordt gebracht door de rest. Aan gekomen bij de “ringen” (twee stukken afgezet, net gemaaid bramenbos) wordt de groep gesplitst. De ene groep begint met kussens en de ander groep met andere oefeningen en na een tijdje wordt er gewisseld. Vooral het op elkaars rug zitten en dan anderen proberen om te duwen leidt tot veel hilariteit, ondanks dat het met bakken uit de hemel komt.

Toen weer in een drafje terug voor de pauze en onderdeel twee. Tough Dog.

Na maar een minuut of wat om even wat te drinken en wat te eten (er stond water en cassis, er waren diverse repen en bananen) gauwe weer in het vak om te beginnen.

We worden door twee oud commando’s een uur lang uitgeknepen. Push ups, sit ups, vooral veel in de voorligsteun (ontspanningshouding!), tijgeren, met een balk lopen boven je hoofd en natuurijk mumselen. (dat is dus op je buik liggen, je enkels vastpakken en jezelf naar voren proberen te bewegen, en dat ziet er inderdaad zo raar uit als je het net in je hoofd hebt bedacht). Een ding is zeker, als ze zeggen dat je een oefening een x aantal keer moet doen, hou er maar rekening mee dat dat zeker x keer twee wordt, want ze beginnen wel 6 keer opnieuw bij 1 omdat iemand het niet goed doet.

 

Je wil ook zeker niet het nummer horen wat op je rug staat, want dan doe je het niet goed. Ook de opmerking, je mag altijd bellen hoor, is veel gehoord. Er hing dus een bel, die je moest luiden op het moment dat je er me op wilde houden. Met pijn en moeite, en soms een beetje smokkelen als ze niet keken was ook dit uur voorbij. Weer snel wat drinken en eten en weer door, op naar Viking Dog.

Op naar de kano’s. Zwemvest aan, en kano in het water. Met Jessica en Tjebbe ging ik op weg, eerst een stukje varen, door een tunnel met de kano en weer een stukje varen. Daarna moest de kano uit het water en mochten we die dus met z’n drieën de skiheuvel opsleuren. Nog steeds in de stromende regen. Toen we boven waren, mochten we een snoepje pakken en weer naar beneden. Ondanks dat de kano van aluminium is, is zo’n kreng toch verdomde zwaar en moesten bedenken hoe we gingen sleuren/dragen. Berg op met z’n drieën en naar beneden werd het met twee en dan boven je hoofd. Eerst Jessica en Tjebbe, tot halverwege waar we nog fijn rondjes mochten dribbelen met onze peddel (linkerarm, rechterarm, van beneden naar boven je hoofd en boven je hoofd, het was meer een vierkant dan een rondje). Terwijl we daar mee bezig waren ging her enorm onweren en daar was ik minder blij mee, met een alu peddel in je hand op een open veld. Daarna mochten we nog met een ander persoon twee kano’s een klein parcours over sjouwen. Daarna hebben Tjebbe en ik de kano verder naar het water getild, en mochten we weer terug vragen. Vooral niet te snel, want als je terug was mocht je met de kano boven je hoofd blijven staan tot de rest ook terug was.

Tijd voor wissel en onderdeel Tough Dog 2.0. De vorige groep was nog niet terug, dus mochten we fijn met zijn allen nog een tijdje in de ontspaningshouding staan en wat push-ups doen (bedankt Wesley!).

Toen was het tijd voor het onderdeel waar ik toch bijna naar de bel ging. We moesten met zijn allen bij twee dikke scheepstouwen gaan staan. Mama anaconda en baby anaconda. Toen werden er een aantal mensen tussenuit gehaald en die mochten een kunststof vat pakken. En dan moesten we gaan lopen. Niet wandelen, nee tempo. Ik denk dat ik in het begin het vat wel vier keer uit mijn handen heb laten vallen. Met onderweg nog een paar keer ontspanningshouding en een sprong in de sloot mocht ik op een gegeven moment iemand gaan aflossen bij mama anaconda. Ik wist niet hoe snel ik het vat moest wegzetten.

 

Ik begin een sprintje te trekken naar het touw, als er iemand naast me op dat moment het vat uit zijn handen laat vallen. Ik knal met mijn rechter knie vol op de harde rand van het vat, kan mezelf nog net overeind houden en schiet bijna in de hyperventilatie van schrik. Gelukkig mag ik het er even “uitlopen” van Jerry. Dat lukt gedeeltelijk. Ik los Koen af bij het touw en de mijn best om bij te blijven. Moet op een gegeven moment zelfs voorop lopen en tempo aangeven. Even flink doorbikkelen dus. En ook met het touw gaan we de heuvel op tot net over de helft. De rest mogen we bergop tijgeren. Eenmaal boven wachten tot iedereen boven is, wederom in de ontspanningshouding. Op de terugweg mocht ik weer fijn een vat meenemen. Op een gegeven moment had ik een houding die ik wel redelijk kon volhouden. Niet wetende dat ik het vat dus helemaal terug mocht brengen naar de start. Op mijn nek, met mijn handen boven mijn hoofd, een beetje als een koelie, liep ik met het vat. Gelukkig was het al een tijdje droog en kreeg ik wat meer grip, omdat mijn handen een beetje begonnen op te drogen. Maar hoe verder we kwamen, hoe zeerder het begon te doen, pijn in mijn nek, armen en geen lucht meer. Ik liep te zwalken over het pad. Wouter is naast me komen open en heeft me er doorheen kunnen kletsen. Nog even met zijn allen het touw omhoog houden en ook deze was klaar. Tijd om een potje te janken. Wat vond ik dit verschrikkelijk zeg. Gelukkig een beetje tijd om even naar de wc te rennen en weer wat te eten en te drinken.

Tijd voor Iron Dog. Oftewel, kettlebels en banden en stenen en boomstammen. Slepen, sleuren, onder je door halen en boven je hoofd doorgeven terwijl je in squat zit. De ontspanningshouding hier was trouwens een squat met een kettlebel in je armen. Ik zat er aardig doorheen, wat je ook op mijn gezicht kan zien, maar dit was het een na laatste uur, dus ik wilde echt niet meer opgeven. Doorzetten en doorbikkelen. Gelukkig wat bekende gezichten langs de kant en flinke aanmoedigingen van iedereen in de groep.

Ik was vergeten te vertellen dat we de kettlebels mee moesten nemen vanaf de start en elke keer als iemand er een liet vallen moesten we 5 burpees doen. Zowel op de heen-, als de terugweg.

Tijd voor het laatste onderdeel, met gelukkig een redelijke pauze tussendoor. Mijn knie had inmiddels een buil die aardig meeklotste bij iedere stap die ik deed.

Nu was het een kwestie van volhouden, doorbijten en finishen. Tijd voor Survival Dog. In mijn geval dekte dat volledig de lading: overleven. Met pudding armen en lamme benen eerst in een sloot over een flink aantal balken klimmen. Gelukkig met de hulp van nummer 32 en Sebastiaan kwam ik aan het einde de stinksloot weer uit.

Ik wist dat mijn grip volledig weg was, dus ben ik bij iedere hindernis de sloot overgezwommen en heb ik mijn straf, 10 push-ups gepakt. Niet leuk, maar kon gewoon niet meer. Ben op mijn tandvlees doorgegaan en was blij dat iemand tegen een van de instructeurs hoorde zeggen dat het nog 5 minuten was. Nog een stuk terug lopen, nog een keer niet klimmen en terugzwemmen. Daar nog de laatste 10 push ups, en toen was het klaar. Ik had het volgehouden, ik had het gewoon gedaan. Tijd voor ijs op mijn knie en een douche. Helaas was het zo druk bij de douches dat ik me uiteindelijk maar bij de buitendouche heb staan afspoelen thuis aan het schrobben ben geslagen.

Daarna was het tijd voor de medaille uitreiking en een pasta buffet.

Wat een dag. Ik ben mezelf aardig tegen gekomen, ben ook heel blij met alle hulp, bemoedigende woorden en aanmoedigingen van mijn team-en groepsgenoten. Dank jullie wel. Alle vrijwilligers, de instructeurs, organisatoren Jim en Jerry, dank jullie wel.