Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie często zdarza się, by książka współczesna miała wydanie drugie. Tak niedawno stało się z powieścią "Warszawianka" Idy Żmijewskiej, którą czytelnicy znają także z cyklu "Zawierucha". Pisze także, bo "Warszawianka" to także cykl. Nie czytałem nic tej autorki, aż do teraz. Z zaciekawieniem i przyjemnością sięgnąłem po II wydanie. To był jeden z magnesów, by się nią zainteresować, a kolejnym - sprawa kryminalna w XIX -wiecznej Warszawie. Rosjanie byli panami i władcami naszej stolicy, a Polacy twardo manifestowali swoją polskość od nierozmawiania z Moskalami po walkę zbroją, która prowadziła przez Warszawską Cytadelę na syberyjskie wygnanie. To wszystko, jest w "Warszawiance"... ale także i więcej: młodzieńcza miłość rozkwitająca w uczucie, które staje się namiętne, ale także niemożliwe do skonsumowania, bo Polka i Moskal związać się nie mogli, a jeśli to zrobili, byli napiętnowani i osamotnieni, bo nikt z nimi nie chciał utrzymywać kontaktów. Co jeszcze znajdziemy w książce? Wszystko! Swiatek domów publicznych, arystokrację, lumpenproletariat, wojskowych i policjantów rosyjskich, pojedynki, kawiarnie, aktorki z wodewili, tajemnice, westchnienia, herbatki z samowaru i popojki zmiatające ludzi z nóg. Wszystko napisane potoczystym językiem z dużą ilością wartkich dialogów. Ida Żmijewska kocha ten okres i widać, że czasy XIX wieku wchłaniają ją absolutnie. Potrafi stworzyć niesamowity klimat, ale nie zasypuje nas detalami. Świetne jest wstawianie słów, które były powszechnie używanymi w tamtych czasach, ale nie tworzy z nich "wydarzenia", a wykorzystuje je jako element tła, albo tajemniczości. Panowie i wojskowi bywają w zamtuzach, a nie w burdelach czy domach publicznych. A czy wiecie, co to jest lorgnon... No właśnie. A co do kryminału. Zaczyna się mocno od śmierci najlepszego warszawskiego adwokata, który zostaje zastrzelony w zamtuzie... Wybucha skandal, ale czy jest to morderstwo obyczajowe, a może Ida Żmijewska zawiąże inną intrygę. Autorka prowadzi nas za rękę niemal do samego końca i kiedy wydaje się, że młody rosyjski policjant nie rozwikła sprawy puszcza nas i musimy wpaść w wir wydarzeń bez trzymanki. A co najważniejsze we wszystko zaczyna wplatać się wątek rozterki — co powinienem zrobić, czy to, co zrobiłem, jest godne pochwały, czy jest naganne... To zależy od Ciebie Czytelniku, kto pozyska Twoją sympatię, a tych postaci jest kilka. Z przyjemnością sięgnę po inne książki tej autorki!

Mimo, że już rzadziej sięgam po klasyczne horrory, dalej lubię sprawdzić co ciekawego wypluje polski rynek. Ostatnio trafiło na nowość od wydawnictwa Mięta. Maciej Lewandowski zaproponował w "Grzechocie" przejmującą i straszną opowieść o legendzie Czarnej Wołgi, o której nigdy nie słyszałem. Czuję, że autor mocno odnosił się do Stephena Kinga, mojego ulubionego autora. Wyłapać można tutaj ducha "To" czy "Christine", a wplótł w to kaszubskie legendy i strachy co nadało temu znajomy, swojski klimat. Książka została tez wydana we wspaniały sposób - malowane brzegi o dziwo pasują do horroru, twarda oprawa z matową teksturą i wspaniałe grafiki. Polecam pozycję każdemu kto szuka dobrego thrillera, idealnego na lato. Na pewno się nie zawiedziecie.

"Wie­dzia­łam, że życie ko­bie­ty w każ­dej chwi­li może zmie­nić się w miej­sce zbrod­ni. Jesz­cze nie wie­dzia­łam, że już wtedy żyłam w środ­ku tego miej­sca zbrod­ni, że miej­scem zbrod­ni nie jest łóżko, ale ciało, i że zbrod­nia już się do­ko­na­ła." "Strega" uświadomiła mi, że określenie "ciekawa" w stosunku do książki może wybrzmiewać nie do końca pochlebnie. Bo taka właśnie ta powieść moim zdaniem jest. Ciekawa i oryginalna. Czy zachwyciła mnie? Nie. Zaintrygowała? Owszem. Zwłaszcza na samym początku. Środek nieco mnie znużył swoją powtarzalną strukturą. W pewnym momencie zorientowałam się, jak bardzo przypomina formułą pastę o mieszkaniu w jedenaścioro w jeziorze i nie mogłam tej uporczywej myśli wyrzucić z głowy. Nie przesadzam, jest nawet jezioro. Nikt nie narzekał. Wracając do powagi i meritum, mamy tu do czynienia z opowieścią inicjacyjną w onirycznej konwencji. Izolacja, jakiej dojrzewające bohaterki doświadczają podczas pracy w położonym na odludziu pensjonacie jest jednym etapów klasycznego rytuału przejścia. Autorkę wyraźnie interesuje presja społeczna i znormalizowany aparat przemocy wobec kobiet. "Strega" nie ma jednak eseistycznego zacięcia, operuje plastycznymi obrazami i fragmentaryzmem. Zastanawiam się, na ile było to dla mnie doświadczenie estetyczne, a na ile wzbogacające mój ogląd poruszanych w tekście kwestii i mam wrażenie, że przesłanie płynące ze "Stregi" może jeszcze we mnie urosnąć. Polecam głównie osobom rozczarowanym bardziej dosłowną feminizującą prozą.

August Pullman jest mądrym chłopcem, ale posiada jeden zmutowany gen, przez który ma zdeformowaną twarz. W swoim dziesięcioletnim życiu przeszedł bardzo liczne operacje. Dotychczas uczył się w domu, ale rodzice postanawiają wysłać go do prawdziwej szkoły, do piątej klasy. A tutaj musi zmierzyć się z rówieśnikami, którzy nie zawsze są tolerancyjni, mili. Ale też poznaje prawdziwych przyjaciół. Gdy zaczynałam słuchać książkę myślałam, że wydarzenia będą przedstawione tylko oczami Augusta, jednak poznajemy też punkt widzenia siostry i kolegów chłopca. Dla mnie to jest bardzo na plus, bo nie tylko August musiał się zmierzyć ze swoim wyglądem, ale jego bliscy również Pójście do szkoły przez Augusta zmieniło nie tylko jego, ale także jego otoczenie. Wielu jego kolegów nauczyło się, że wygląd nie jest najważniejszy, a to jakim jest się człowiekiem. Że ktoś kto jest inny niż my nie znaczy, że jest gorszy. Moim zdaniem ta książka jest warta przeczytania nie tylko przez dzieci, ale i dorosłych. Ba uważam, że ta książka powinna być lekturą szkolną. Można z niej wynieść naprawdę dużo, a nie jest trudna w odbiorze. W niedługim czasie koniecznie muszę obejrzeć film.

Nie do wiary. Co ci Włosi mają z tymi satanistami i rytualnymi mordami? Tylko, że podobne historie miały miejsce nie tylko we Włoszech (np. opisana przez Lawrence Wrighta w książce nomen omen "Szatan w naszym domu"). Trudno też nie mieć skojarzeń z procesami w Salem. Jasne, że tego sprawy o przemoc seksualną, zwłaszcza dotycząca dzieci, są bardzo trudne i kontrowersyjne; werdykt w którąkolwiek stronę zawsze obarczony jest oskarżeniami o sprzyjanie albo ofierze, albo sprawcy. Komu wierzyć? Jak mówi doświadczenie i znajomość ludzkiej psychiki - prawdę zawsze można nagiąć i dopasować do z góry przyjętej tezy... Jeśli nie potwierdzasz, to... zrobimy wszystko, żebyś potwierdził. Incepcja naprawdę istnieje. Tylko że mamy XX wiek, czasy nauki i przynajmniej dorośli - sędziowie, śledczy, biegli - powinni mieć więcej oleju w głowie, przynajmniej na tyle, by zadać sobie pytania, jakie zadał sobie autor tej książki. Proste, logiczne pytania. A nie wierzyć w niestworzone historie rodem z baśni braci Grimm. A jeśli sobie ich nie zadali, to dlaczego? Wszystko to jest głęboko niepokojące w kontekście tego, że opisane zjawisko ma charakterystykę samosprawdzającej się przepowiedni, napędzanej przez różnego rodzaju elementy środowiskowe. Podobnie jak "epidemia chorób psychicznych", z którą obecnie mamy do czynienia. Potem już trudno dociec, co było pierwsze: jajko, czy kura. Czy faktycznie mamy wzrost przypadków i dlatego coraz więcej o nich słyszymy, czy wzrost ten jest napędzany tym, że coraz więcej się o tym mówi? A książka czyta się "sama".